Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ

Όταν τελείωσε η Μάχη στην Αλαμάνα, οι Τούρκοι οδήγησαν τον Διάκο στη Λαμία. Μολονότι ήταν λαβωμένος, φοβούνταν να μην δραπετεύσει.

Το βράδυ έφτασαν στη Λαμία και τον παρουσίασαν στον Ομέρ Βρυώνη, στον Κιοσέ Μεχμέτ και στον τοπικό Χαλήλ Μπέη, οι οποίοι προσπαθούσαν να αποσπάσουν πληροφορίες για την Επανάσταση των Ελλήνων. Ο Διάκος τους απάντησε ότι το Έθνος των Ελλήνων είχε αποφασίσει ή να απελευθερωθεί ή να χαθεί. Ο Μεχμέτ, θαυμάζοντάς τον, του πρότεινε να τον γιατρέψει, στην περίπτωση που ο Διάκος υποτασσόταν σε αυτόν, αλλά μάταια, βέβαια, καθώς ο Διάκος το αρνήθηκε ευθαρσώς. Μάλιστα, όταν ο Μεχμέτ τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει, ο Διάκος, ανταπάντησε ότι υπήρχαν πολλοί Διάκοι στην Ελλάδα.

Πηγή εικόνας: Κορμάζου Παρασκευή

Την επόμενη μέρα, στις 23 Απριλίου 1821, αποφασίστηκε ο θάνατος του Αθανασίου Διάκου με ανασκολοπισμό. Η βαναυσότητα της συγκεκριμένης θανάτωσης, αλλά και το γεγονός ότι οι Τούρκοι ανάγκασαν τον Ήρωα να μεταφέρει ο ίδιος το μέσο της θανάτωσής του ταλάνισαν την ψυχή του Διάκου, ο οποίος, όμως, δε απαρνήθηκε ούτε στιγμή τα ιδανικά του.

Μέχρι τελευταία στιγμή του ζητούσαν να τουρκέψει, για να σωθεί, αλλά αυτός το αρνούνταν κατηγορηματικά. Στην πορεία του προς τον τόπο του μαρτυρίου του παρατηρώντας την αναζωογόνηση της φύσης κατά την άνοιξη, αναφώνησε το γνωστό δίστιχο:

«Για ιδέ καιρό που διάλεξεν ο Χάρος να με πάρει

Τώρα π΄ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάν΄ η γη χορτάρι.»

Ο Ήρωας υπέμεινε για τρεις ώρες καρτερικά «πολυώδινον» θάνατο. Ο πρόωρος και σκληρός  θάνατός του τραυμάτισε τις ψυχές των Ελλήνων, οι οποίοι αέναα θα τιμούν τη θυσία του.

(Βορτσέλας, 1907)