Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΛΑΜΑΝΑΣ

Προτού ο Αθανάσιος Διάκος με τα 500 παλικάρια του οχυρωθεί  ικανοποιητικά στη γέφυρα του Σπερχειού στην Αλαμάνα, στις 22 Απριλίου 1821, ο στρατός των Τούρκων άρχισε να κινείται από το Λιανοκλάδι εναντίον του Έλληνα αγωνιστή υπό τις διαταγές του Ομέρ Βρυώνη. Παράλληλα, ξεκίνησε εναντίον του και ο στρατός του Κιοσέ Μεχμέτ από τη Λαμία. Επίσης, οι Τούρκοι κατεδίωξαν και τον στρατό των άλλων πολεμιστών, όπως του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά, ώστε να μην μπορέσουν να ενισχύσουν τον Αθανάσιο Διάκο.

Πηγή εικόνας: Κορμάζου Παρασκευή

Η κατάσταση στην Αλαμάνα ήταν πολύ δύσκολη για τον ήρωα της Επανάστασης. Μερικά από τα παλικάρια του τράπηκαν σε φυγή. Σταθεροί του σύντροφοι μαζί του ήταν ο Καλύβας και ο Μπακογιάννης.

Ο Διάκος δεν δείλιασε ούτε στιγμή, καθώς σε αυτά τα μέρη είχε πέσει πριν αιώνες και ο Λεωνίδας. Δήλωνε ρητά ότι δε θα φύγει σε όσους του το πρότειναν υπολογίζοντας τη σίγουρη ήττα του.

Η μάχη μαίνεται, μπροστά στα μάτια του σκοτώνονται τα παλικάρια του και ο αδερφός του. Ο ίδιος με μόνο δέκα συντρόφους περικυκλώνεται σε κάποιες τραχιές πέτρες στη Μονή της Δαμάστας, στα «Μανδροστάματα», και πολεμάνε για περίπου μία ώρα. Σκοτώνονται σχεδόν όλοι και ο ίδιος τραυματίζεται στον δεξιό του ώμο και προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του με την «πιστόλα» που έχει στο αριστερό του χέρι. Τελικά συλλαμβάνεται ζωντανός και καταματωμένος από τους Τούρκους. Τριακόσιοι Έλληνες σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα και πολλοί ακόμα τραυματίστηκαν.

(Βορτσέλας, 1907)