ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Τη σημαία της επανάστασης στη Φθιώτιδα σήκωσε ο οπλαρχηγός  του Ζητουνίου, Ιωάννης Δυοβουνιώτης. Στις 8 Απριλίου 1821 πολιόρκησε το φρούριο της Βοδωνίτσας (Μενδενίτσας).  Για να τον βοηθήσουν έσπευσαν με τον στρατό τους ο Κομνάς Τράκας, που είχε σταλεί από τον Πανουργιά, και ο Αθανάσιος Διάκος, που ήδη επιχειρούσε στη Βοιωτία. Στη συνέχεια, επιδίωξαν και τη βοήθεια του οπλαρχηγού του Πατρατσικίου, του Μήτσου Κοντογιάννη.

Ο Κομνάς Τράκας και ο Αθανάσιος Διάκος έφτασαν στις Κομποτάδες, όπου έφτασε και ο Πανουργιάς με τους συντρόφους του. Ο Κοντογιάννης δεν ήταν θετικός στο να τους βοηθήσει και αυτοί έστειλαν για να τον πείσουν τον Γεώργιο Δεσποτόπουλο και τους δύο αξιωματικούς του Διάκου, Καλύβα και Μπακογιάννη. Δυστυχώς, ούτε τότε κατάφεραν να του αλλάξουν γνώμη. Αυτό επιτεύχθηκε, όμως, τελικά λόγω της διαφορετικής άποψης που είχαν σε σχέση με αυτόν τα πρωτοπαλίκαρά του.

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ ΣΑΛΩΝΩΝ (πηγή: Κορμάζου Παρασκευή)

Έτσι αποφάσισαν να επιχειρήσουν την άλωση του Πατρατσικίου. Ο Κοντογιάννης αποφασίστηκε να επιτεθεί από το δυτικό μέρος, ενώ οι υπόλοιποι από το ανατολικό. Παράλληλα, ωστόσο, εγκατέλειψαν το φρούριο της Βοδωνίτσας.

Έτσι ξεκίνησε η πολιορκία της Υπάτης στις 18 Απριλίου 1821. Οι Τούρκοι, αφού είχαν μάθει για την επιχείρηση των Ελλήνων είχαν οχυρωθεί αρκετά καλά. Η επίθεση των Ελλήνων ήταν αρκετά δυναμική. Ωστόσο, οι Έλληνες αντιλήφθηκαν ότι πλησίαζε τουρκικός στρατός από το Λιανοκλάδι και, προκειμένου να μην περικυκλωθούν, οπισθοχώρησαν στις Κομποτάδες.

Ο τουρκικός στρατός ήταν πολυάριθμος, γύρω στα 7.000 άτομα. Ήταν οργανωμένος από τον πασά Ομέρ Βρυώνη, ηγεμόνα του Βερατίου, και τον πασά Κιοσέ Μεχμέτ. Οι Έλληνες οπλαρχηγοί χωρίστηκαν στον δρόμο που οδηγεί προς την Άμφισσα, με την υπόσχεση να αλληλοβοηθηθούν σε περίπτωση που κάποιος από αυτούς χρειαζόταν συνδρομή. Ο Πανουργιάς κατευθύνθηκε προς τα Σάλωνα, έχοντας και την υποστήριξη του επισκόπου Σαλώνων Ησαΐα. Ο Δυοβουνιώτης κατέλαβε τη γέφυρα του Γοργοποτάμου. Ο Αθανάσιος Διάκος κατευθύνθηκε στο γεφύρι της Αλαμάνας. Η έκβαση των επιχειρήσεων ήταν αρνητική για την Ελληνική πλευρά με αποκορύφωμα τη Μάχη της Αλαμάνας και τον θάνατο του αγέρωχου ήρωα της Ρούμελης.

(Βορτσέλας, 1907)